به گزارش بانک اول نتایج یک مطالعه در سال ۲۰۱۰ نشان داده است که بیش از نیم میلیون مورد فوت در ایالات متحده به دلیل استفاده از داروهای خواب آور موسوم به آرام بخش- خواب آور، بوده است.
در این مطالعه مشخص شد افرادی که داروهای خواب آوری چون "زولپیدم" و "تمازپام" مصرف می‌کنند در مقایسه با افرادی که از چنین داروهایی استفاده نمی کنند، چهار برابر بیشتر در معرض خطر مرگ ناشی از حوادث و بیماریهای ناشی از این داروها بوده اند. حتی افرادی که کمتر از دو قرص خواب‌آور در ماه مصرف کرده بودند، سه برابر بیشتر از افراد دیگر با خطر مرگ زودرس روبرو بوده‌اند.
دکتر "جینگ وانگ"، استادیار مراقبت های ویژه و پزشکی خواب در نیویورک در مصاحبه با شبکه خبری "سی ان ان" به پرسشهایی در این رابطه پاسخ داده است.
* وقتی بیمار با علائم بی خوابی یا یک اختلال دیگر خواب به پزشک مراجعه می کند و برای رفع مشکل خواب کمک لازم دارد، آیا برای تسکین فوری قرص خواب تجویز می شود؟
نه قطعا. واقعا تلاش می کنیم که این کار را نکنیم. وقتی بیمار با مشکل بی خوابی مراجعه می کند سابقه پزشکی و الگوی خواب او مورد بررسی قرار می گیرد. بسیار مهم است که فرد اطلاعات شخصی خود را به اشتراک بگذارد تا بتوانیم منشاء بی خوابی را شناسایی کنیم. آیا مشکل رفتاری است یا از بیماری ناشی می شود؟
از آنها می‌پرسم: برنامه روزانه شما چطور است؟ عصرها چه فعالیتی دارید؟ تا فشارهای جسمی و روحی آنها مشخص شود. آیا شخص همیشه در محل کار و خانه در حال کار کردن با تجهیزات الکترونیکی است؟
سپس در مورد نحوه آماده شدن بیمار برای خواب صحبت می کنیم: آیا زمان خواب منظمی دارید؟. اغلب، بی خوابی با کارهایی که ما در واکنش به ناتوانی در خوابیدن انجام می دهیم، تداوم می یابد. افراد به روشهایی رو می آورند که ممکن است مفید نباشد به طور مثال با گوشی خود را سرگرم می کنند یا به ایمیل ها و پیام های کاری خود پاسخ می دهند یا در حالی برای خواب اقدام می کنند که تلویزیون روشن است. هر دوی اینها فرد را در معرض نور آبی قرار می دهد و سیگنالی را به مغز می فرستد تا بیدار بماند.
* چه زمانی ممکن است مصرف داروی خواب آور توصیه شود؟
اولین رویکرد ما این است که بیماران را با روشی از رفتار درمانی شناختی به نام CBTI آشنا کنیم که مخصوص بی خوابی است. در این روش به بیماران در مورد رفتارهای خواب سالم، مانند برنامه منظم خواب و بیداری، دور نگه داشتن تجهیزات الکترونیکی و نورهای آبی از اتاق خواب، انجام کارهای آرامش بخش قبل از خواب و غیره آموزش داده می شود. همه چیز در مورد ارتباطی است که مغز ما با محیط خواب ایجاد می کند و اینکه چگونه رفتارها یا فعالیت های ما بر آن تاثیر می‌گذارد.
اگر بیماری باشد که به وضوح با بی خوابی حاد دست و پنجه نرم می کند و یک عامل قابل شناسایی یا تغییر در زندگی او وجود دارد، ممکن است در مورد مصرف کوتاه مدت داروهای خواب آور برای چند هفته یا یک ماه یا بیشتر و با معاینات منظم تصمیم گیری شود. ما انتظارات روشنی در مورد استفاده موقت و کوتاه مدت از این داروها داریم زیرا نمی خواهیم فقط یک داروی خواب آور تجویز کنیم بلکه در واقع می‌خواهیم با رفع عاملی که باعث بی خوابی می‌شود، به روشی سالم‌تر، مشکل را ریشه یابی کنیم.
* چرا استفاده طولانی مدت از داروهای خواب آور توصیه نمی شود؟
این بستگی دارد زیرا بدن افراد واکنش های متفاوتی دارد و ممکن است به طرق مختلف، عکس العمل خود را نشان دهد. برخی از این داروها می توانند اعتیادآور باشند، بنابراین فرد احساس می کند که بدون مصرف آنها نمی تواند بخوابد. همچنین اگر با مواد الکلی یا داروهای مسکن خاص ترکیب شوند، می توانند خطرناک باشند. برخی از آنها باعث خواب آلودگی در طول روز شده و می توانند در رانندگی و سایر فعالیت های حرکتی اختلال ایجاد کنند.
* مصرف بدون نسخه داروهای خواب آور مشکلی دارد؟
هر دارویی یک شمشیر دولبه است: اثربخشی های خود را دارد اما همیشه ممکن است با عوارض جانبی همراه باشد. یکی از توصیه های گفته شده به بیماران این است که سعی کنند از مصرف داروهای خواب بدون نسخه خودداری کنند. این داروها می توانند عوارض جانبی پیش بینی نشده ای مانند بیش فعالی به جای خواب آلودگی داشته باشند.
پست قبلی
پست بعدی
دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید