اگرچه تجربه جهانی نشان می‌دهد وام‌های رهنی در دنیا عموما باید حدود 80 درصد از ارزش ملک را پوشش دهند تا مورد استقبال متقاضیان مسکن قرار گیرند، اما در ایران چنین عرفی وجود ندارد و شبکه بانکی عموما چنین وام‌هایی پرداخت نمی‌کند.
انتظار حداقلی خانه اولی‌ها این است که بتوانند نیمی از هزینه خرید خانه را از طریق وام مسکن تامین کنند و اگر این موضوع قابل تحقق باشد، عزم ورود به بازار مسکن می‌کنند. هرچند پس از دوره اخیر جهش مسکن عملا قدرت پوشش وام پرداختی توسط بانک عامل بخش مسکن به شدت کاهش یافته و حتی ترمیم صورت گرفته در شهریور پارسال و رساندن سقف آن به 480 میلیون تومان نتوانست اثربخشی آن را در حد قابل قبول افزایش دهد. با این حال واقعیت این است که فعلا تصمیمی برای افزایش دوباره سقف وام مسکن اتخاذ نشده و خانه اولی‌ها به دنبال فرمولی هستند که بتوانند با همین وام‌های موجود شبکه بانکی نسبت به خرید خانه اقدام کنند.
بررسی فایل‌های موجود در بازار مسکن نشان می‌دهد هنوز هم در بازار پایتخت خانه‌هایی با قیمت حول و حوش یک میلیارد تومان در مناطق جنوبی شهر و برخی محله‌های کم‌برخوردار مناطق مرکزی و شرقی تهران وجود دارد که اغلب زیر 60 مترمربع هستند. وام فعلی مسکن اگرچه نیمی از ارزش این خانه‌ها را پوشش نمی‌دهد اما بین 40 تا 45 درصد از قیمت خرید این خانه‌ها را می‌توان از طریق وام مذکور پرداخت کرد و این یک انگیزه نسبی برای ورود به بازار مسکن به متقاضیان خانه اولی می‌دهد. امکان به رهن سپردن این املاک نیز برای خانه اولی‌ها وجود دارد تا به این ترتیب بخشی از کسری نقدینگی خود را تامین کنند و با توجه به اینکه حداقل ارزش رهنی اغلب این املاک مترمربعی 4 میلیون تومان است، می‌توانند حداقل حدود 200 میلیون تومان نیز به این ترتیب تامین کنند و بقیه ارزش معامله را نیز به شکل نقد بپردازند. حتی اگر خانه‌های خریداری شده به این ترتیب ایده‌آل نباشد، حداقل مزیت خرید خانه با فرمول مذکور این است که اندک نقدینگی خانه اولی‌ها تبدیل به دارایی ملکی می‌شود و از عارضه کم‌ارزش شدن تحت تاثیر تورم پولی در امان می‌ماند. دنیای اقتصاد
پست قبلی
پست بعدی
دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید